ถ้าใครเคยใช้ทางหลวงหมายเลข 105 ช่วงระหว่างอำเภอแม่ระมาด
ผ่านอำเภอท่าสองยาง ไปจนถึงอำเภอสบเมย คงจะเคยเห็นบ้านไม้ไผ่
หลังคามุงด้วยใบตองตึง ปลูกอยู่เป็นชุมชนใหญ่ อยู่ทางฝั่งตะวันตกของถนน
ครับ... นั่นคือ "พื้นที่พักพิงชั่วคราว" ของ "ผู้หนีภัยการสู้รบ" มาจากประเทศเพื่อนบ้านของเรา
ปัจจุบัน รัฐบาลไทยกำหนดพื้นที่ดังกล่าวไว้ 9 แห่ง อยู่ในจังหวัด
กาญจนบุรี ราชบุรี ตาก และแม่ฮ่องสอน รวมผู้หนีภัยทั้งสิ้น กว่าหนึ่งแสนคน
โดยพื้นที่พักพิงชั่วคราวบ้านแม่หละ อำเภอท่าสองยาง มีผู้หนีภัยมากที่สุด
ราวๆ ห้าหมื่นคน มีทั้งชาวพม่า กะเหรี่ยง และชนเผ่าต่างๆ มากมาย
หลายคนตั้งข้อสงสัย หลายฝ่ายมีคำถาม เราได้อะไรจากการเป็น "ม้าอารี"
นอกจากความเสี่ยงทั้ง ภัยความมั่นคง และอันตรายต่อสังคม รวมถึงโรคระบาด
แต่หลายฝ่าย หลายคน ก็พูดถึง สิทธิมนุษยชน และมนุษยธรรม
ผมมองเห็นความขัดแย้งเหล่านี้.....
เส้นกั้นพรมแดนระหว่างประเทศไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน
ส่วนใหญ่กำหนดด้วย ภูเขา และแม่น้ำ ทางฝั่งตะวันตกก็เช่นกัน
เทือกเขาถนนธงชัย ต่อด้วยเทือกเขาตะนาวศรี... แม่น้ำสาละวิน
ต่อด้วยแม่น้ำเมย
หาก"ขุนเขา" และ "สายน้ำ" เป็นสิ่งแบ่งแยก แล้วอะไร จะเป็นสิ่งเชื่อมต่อสายสัมพันธ์ ถ้าไม่ใช่... "ความรัก"
บนแผนที่โลก เรามองเห็นเส้นกั้นพรมแดนชัดเจน แต่บนพื้นที่จริง...
มีใครเคยเห็นเส้นเหล่านั้น...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น